Η Unité d’ habitation, γνωστή και ως η Πολυκατοικία της Μασσαλίας, είναι ένα κτίριο κοινωνικής κατοικίας που σχεδίασε ο σπουδαίος μοντερνιστής αρχιτέκτονας Λε Κορμπιζιέ σε μία από τις νότιες γειτονιές της Μασσαλίας. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα κτίρια του μοντέρνου κινήματος που επηρέσε την μπρουταλιστική αρχιτεκτονική στην Ευρώπη.
Χτίστηκε την περίοδο 1947-1952 και πάνω σε αυτή την κατασκευή ο Κορμπιζιέ, ο δημιουργός ενός νέου αρχιτεκτονικού στυλ καινοτόμου και εκσυγχρονιστικού πραγματοποιήσε το όραμα της «κατακόρυφης πόλης». Και μην ξεχνάμε, όλα όσα πίστευε ο Λε Κορμπιζιέ, όταν έλεγε “οι σημερινές πόλεις πρέπει να εκτείνονται προς τα πάνω και όχι προς την περιφέρεια”.
Η ανέγερση της Unité d’ Habitation ανατέθηκε στον Λε Κορμπιζιέ στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Πρόκειται για το πρώτο κτίριο κοινωνικής κατοικίας τέτοιας μεγάλης κλίμακας. Χτίζεται σε μία περίοδο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλης στεγαστικής κρίσης στη Μασσαλία.
Ο ιδιοφυής πρωτοπόρος Λε Κορμπιζιέ, αυτός ο αυτοδίδακτος της αρχιτεκτονικής αναλογιζόμενος αυτή την κατάσταση, όπου οι συνέπειες του πολέμου είναι ακόμη ζωντανές, αναλαμβάνει να σχεδιάσει μία κοινωνική κατοικία για πολλές οικογένειες για τους ανθρώπους στη Μασσαλία, των οποίων οι κατοικίες καταστράφηκαν από βομβαρδισμούς.
Ως σύνολο, το κτίριο ήταν μία ευκαιρία να αναδειχθεί η ιδέα του ‘vertical Garden City’ (κάθετη πόλη-κήπος). Ο αρχιτέκτονας ονόμασε το κτίριο La Cité Radieuse, ή «η λαμπρή πόλη» και έχει επιτυχώς στεγάσει μια ποικιλία χρήσεων. Στα 337 διαμερίσματα μπορούν να κατοικήσουν 1.600 κάτοικοι.
Σήμερα, η Cité Radieuse στεγάζει ακόμα πολλούς από τους αρχικούς κατοίκους της κι έχει αναγνωριστεί από την UNESCO ως τόπος παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς
Πριν από μερικά χρόνια ο Όρα Ίτο, ιδιοκτήτης του ΜΑΜΟ ενός κέντρου που ασχολείται με την τέχνη και το ντιζάιν αγόρασε τον τελευταίο όροφο θέλοντας να κάνει εκθέσεις σύμφωνα με το όραμα του αρχιτέκτονα. Ενδιαφέρον έχει μάλιστα ότι οι σημερινοί υπεύθυνοι για τον καλλιτεχνικό «προσανατολισμό της οροφής βρήκαν ότι ο ίδιος συνήθιζε να φιλοξενεί, στην ίδια αυτή στέγη, το φεστιβάλ τέχνης avant garde – ένα φεστιβάλ που συνδυάζει χορό, γλυπτική και μουσική και σκέφτηκαν ότι έπρεπε να μετατρέψουν την ταράτσα σε χώρο σύγχρονης τέχνης.
